تحلیل و بررسی خود اشتغالی در بودجه و برنامه های توسعه اقتصادی و اجتماعی ایران (1388-1368)

خود اشتغالی یک سیاست گذاری مکمل در زمینه ی ایجاد فرصت های شغلی و کاهش بیکاری است که بر اشتغال برای خود و کار مستقل تاکید می کند. نظر به اینکه ساختار جمعیتی ایران و کمبود فرصت های شغلی در بخش مزدبگیری مهمترین معضل اقتصادی، اجتماعی دهه ی اخیر ایران است، توجه به گسترش فرصت های شغلی در قالب قوانین و سیاست های کلی کشور از اولویت ویژه ای برخوردار است. بررسی تحلیل محتوای برنامه های توسعه ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران نشان می دهد که این موضوع مورد توجه بوده است. از این رو این مطالعه ی روند خود اشتغالی در کشور را طی برنامه های اول تا چهارم توسعه ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران و نیز قوانین بودجه طی سال های 86-1368 بررسی کرده است. نتایج مطالعه نشان می دهد که: الف سیاست های پرداخت وام خوداشتغالی و گسترش مراکز فنی و حرفه ای مهمترین راهبرد های گسترش خوداشتغالی طی دو دهه ی اخیر بوده است، ب برای رفع موانع سرمایه گذاری لازم است قوانینی در راستای ایجاد امنیت سرمایه گذاری، فضای آرام سیاسی، اصلاح بازار کار، گسترش رقابت و اصلاح سیستم مالیاتی تدوین گردد، ج به منظور کاهش هزینه ها در بازار نیروی انسانی، به افزایش انعطاف پذیری در بازار کار، توسعه ی کمی و کیفی مراکز کاریابی و تسهیلات ارزان قیمت توجه شود و د برای کاهش عدم تعادل در بازار کار، به برنامه ریزی منطقه ای، گسترش بازار کار زنان، جوانان و دانش آموختگان آموزش عالی توجه شود.