جایگاه منابع انسانی در تئوری های رشد و توسعه اقتصادی

در این مقاله سعی شده است جایگاه تاریخی منابع انسانی در تئوری های رشد و توسعه ی اقتصادی و سیر تحول آن تبیین شود. در تئوری های سنتی رشد و توسعه ی اقتصادی انباشت سرمایه، راه حل رفع توسعه نیافتگی کشورها است. در حقیقت در این تئوری ها تنها منبع غایی رشد و توسعه ی اقتصادی، انباشت سرمایه ی فیزیکی در نظر گرفته شده و تنها مشکل رشد اقتصادی نیز فقدان سرمایه ی فیزیکی عنوان شده است و عموما عامل انسانی در چنین مدل هایی در درجه ی دوم اهمیت قرار دارد. در نظریات جدید اقتصادی، سرمایه و منابع انسانی به عنوان یک عامل مؤثر در فرایند رشد و توسعه محسوب می شود، به طوری که سرمایه گذاری در منابع انسانی به عنوان یک گام مهم در جهت توسعه مطرح گردید. استفاده ی بهینه از نیروی انسانی از طریق فراهم کردن زمینه ی افزایش بهره وری نیروی کار، افزایش سطح کیفیت نیروی کار و مشارکت دادن کلیه ی گروه های اجتماعی در امر توسعه ی ملی سه هدف عمده ی ذکر شده در تئوری های جدید منابع انسانی است.