تطبیق اولیاءالله با اصحاب کهف در متون عرفانی فارسی

در طول تاریخ تصوف و عرفان اسلامی، صوفیه برای مصون ماندن از مخالفت ها و تهدیدات اهل شرع و متهم شدن به کفر و زندقه، همواره کوشیده اند تا مبانی عقیدتی و اعمال طریقتی خود را با مستندات قرآنی و حدیثی توجیه کنند. قصه اصحاب کهف به لحاظ مشابهاتی که عرفا بین «اولیاءالله» و «اصحاب کهف» قائل شده اند، در کتب عرفانی جایگاه ویژه ای دارد. اطلاق لفظ فتی (جوانمردان) برای اصحاب کهف، تقویت ایمان و فزونی هدایت آنها توسط خداوند، نهان شدن ایشان در غار از شر دشمنان، خوابیدن و بیدارشدنشان به اراده حق تعالی و... جزو مواردی است که با علائم و خصوصیات اولیاءالله، از جمله: «فتوت»، «حفظ»، «استتار»، «تسلیم» و... تطبیق داده شده است.