مبدا فلسفی و نبود رنگ در نقاشی چینی

حذف رنگ از روال های غالب در تجربه زیبایی شناسانه شرق دور است که در ژاپن در سنت درام موسوم به نو، در شعر هایکو و مراسم چای وابی چا، و در چین در خطاطی چینی بروز یافته، و به بهترین وجه در نقاشی جوهر و قلم موی چینی تبلور یافته است. اگر چه خطاطی چینی از قرن سوم میلادی در سلسله جین در اوج شکوفایی بوده است، نقاشی سیاه و سفید چین در نیمه قرن هشتم میلادی در دوران سلسله تانگ ابداع، و در قرن سیزدهم میلادی، در سلسله یوان به اوج شکوفایی رسید.
این شیوه نقاشی، ضمن داشتن ریشه های عمیق فرهنگی که در سنت چهار گنجینه یادگیری در چین باستان متبلور شده اند، متاثر از دیدگاه فلسفی تائو و کنفوسیوس، اصول سنتی تنهایی، فقر و سادگی را منعکس می نماید. سیستم سیاه و سفید در نقاشی چینی، ضمن به تصویر کشیدن دوگانی سنتی فرهنگ چینی، از یک شیوه هنری فراتر رفته و ظهور حقیقت از دریچه نگاره را به تصویر می کشد، و با بازآفرینی حالت مراقبه، ناظر را به وحدت کامل با طبیعت فرا می خواند. غایت نهایی این مراقبه، نیل به فنا در پناه اصل بی بیانی است.
سنجش روشمند تعامل بین اصول فلسفی و معیارهای زیبایی شناسی در فرهنگ چین از طریق ارزیابی تاثیر چهار عنصر هنری (حرکت، فضا، شکل و رنگ) بر چهار حوزه تجربه بشری (ظهور، تجلی، بیان و حس) امکان پذیر خواهد بود.