تاثیر طول درمان بر علائم اضطراب و افسردگی در برنامه های مختلف درمانی نگهدارنده اعتیاد

در پژوهش حاضر، نمره علائم اضطراب و افسردگی 44 بیمار وابسته به مواد افیونی که تحت درمان نگهدارنده با متادون (20 نفر) و بوپرنورفین (24 نفر) قرار داشتند، در سه مقطع زمانی، پیش از شروع درمان، 45 روز پس از شروع درمان، و 90 روز پس از شروع درمان، مورد بررسی قرار گرفت. ابزار اندازه گیری، نسخه تجدیدنظر شده چک لیست علائم (SCL-90-R) بود. نتایج این بررسی نشان داد که در هیچ یک از مقاطع زمانی از لحاظ شدت علائم، تفاوت معناداری میان دو گروه درمانی وجود ندارد. شدت علائم اضطراب و افسردگی با گذشت زمان در هر دو گروه کاهش می-یابد اما این کاهش طی 45 روز اول درمان در گروه درمان نگهدارنده با متادون، در مقایسه با بوپرنورفین، بیشتر است. با گذشت90 روز از آغاز درمان، شتاب کاهش علائم در گروه بوپرنورفین نیز بیشتر می شود و در نهایت، با گذشت 90 روز از آغاز درمان، شدت علائم در دو گروه تفاوت معناداری با یکدیگر ندارد. بنابراین اگرچه در کوتاه مدت متادون در کاهش نشانه ها مؤثرتر است، اما در درازمدت تفاوتی میان این دو نوع درمان وجود ندارد.