شادکامی و سلامت روانی در دانشجویان

هدف پژوهش حاضر مقایسه سطح شادکامی و سلامت روان دانشجویان دختر و پسر دانشگاه پیام نور خدابنده در سال تحصیلی 88-1387 و تعیین رابطه بین این دو متغیر بود. در این مطالعه، 200 دانشجو (136 زن و 64 مرد) به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند و پرسشنامه های شادکامی آکسفورد (OHI) که دارای پنج عامل است، و سلامت عمومی (GHQ) که دارای چهار عامل است، در مورد آنها اجرا شدند. نتایج تحلیل واریانس نشان داد که بین زنان و مردان از نظر متغیر شادکامی تفاوت معناداری وجود ندارد، ولی در خرده مقیاس های رضایت از زندگی و عزت نفس، مردان (01/0P<) و در خرده مقیاس های خلق مثبت و رضایت خاطر، زنان (001/0P<) نمره های بالاتری داشتند. در خرده مقیاس بهزیستی روانی تفاوت معناداری بین دو گروه وجود نداشت. در بررسی متغیر سلامت روان، بین دو گروه اختلاف معناداری وجود داشت، به گونه ای که مردان از سلامت روان مناسب تری برخوردار بودند (001/0P<). در مقایسه زیرمقیاس های این متغیر نیز در هر چهار خرده مقیاس علائم جسمانی، اضطراب، اختلال در کارکرد اجتماعی، و افسردگی، میانگین نمره های مردان پایین تر از زنان بود. نتایج محاسبه همبستگی نشان داد که رابطه شادکامی و سلامت روان معنادار است (01/0P<).