بررسی و مقایسه نتایج آزمایش های LWD و PLT در تعیین مدول ارتجاعی خاکریز راه آهن سریع السیر

با توجه به اهمیت کلیدی خاکریز در تامین باربری و کنترل نشست خطوط ریلی، انجام آزمایش های میدانی به منظور کنترل شرایط یاد شده حین عملیات خاکریزی الزامی است. در خطوط راه آهن عادی اعم از باری و مسافری تا کنون این کنترل ها با انجام آزمایش های ساده ای همچون CBR و تراکم سبک یا سنگین صورت گرفته است. اما با توجه به الزامات ویژه راه آهن سریع السیر انجام آزمایش بارگذاری صفحه و تعیین مدول برجهندگی بستر و لایه های خاکریز به منظور اطمینان از باربری کافی و همچنین نشست محدود خاکریز ضروری است. این موضوع به طور خاص در آیین نامه UIC-719R مورد تاکید قرار گرفته و در آن تصریح شده که تمامی لایه های تشکیل دهنده خاکریز اعم از بستر، بدنه باربر خاکریز، سابگرید منتخب، زیربالاست و بالاست باید حد مشخصی از مدول ارتجاعی استاتیکی به دست آمده از دومین سیکل بارگذاری آزمایش بارگذاری صفحه (EV2) را تامین نمایند. از آنجا که آزمایش بارگذاری صفحه آزمایشی زمان بر و نسبتا پرهزینه است، لذا از نظر اجرایی امکان پذیری کنترل مدول برجهندگی بستر و لایه های مختلف خاکریز در طول و عرض خط با این روش با چالش مواجه خواهد بود. برای رفع این معضل، امروزه استفاده از آزمایش افت وخیزسنج ضربه ای سبک LWD که توسط آن مدول برجهندگی ضربه ای یا دینامیکی اندازه گیری می شود، به منظور کنترل خاکریزها و بستر راه و راه آهن پیشنهاد می شود. از طرفی با عنایت به اینکه مدول برجهندگی استاتیکی معیار پذیرش عملیات خاکی است، تعیین رابطه میان مدول دینامیکی و استاتیکی حاصل از دو آزمایش یاد شده هدف اصلی تحقیق حاضر می باشد. در این راستا، اطلاعات به دست آمده از مراحل اجرای خاکریز در راه آهن سریع السیر قم- اصفهان مد نظر قرار گرفته و با توجه به در دسترس بودن نتایج آزمایش های CBR، بارگذاری صفحه و LWD، تلاش شده تا بهترین روابط رگرسیون میان نتایج این آزمایش ها ارایه شود.