ادعای ابوظبی بر جزایر سه گانه ایرانی؛ ابزاری برای هویت سازی در امارات عربی متحده

امارات متحده عربی ادعای حاکمیت و مالکیت نسبت به سه جزیره ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک را بی توجه به این حقیقت مطرح کرده است که این جزایر تا اوایل قرن نوزدهم بخشی از قلمرو بی چون و چرای ایران در خلیج فارس شمرده می شد: دورانی که گسترش حضور استعماری بریتانیا در کرانه های جنوبی خلیج فارس آغاز شده و به ریشه انداختن دانه اصلی پیدایش امارات کرانه های یاد شده منجر گردید، در جایی که محل زندگی قبایل وابسته به ایران بود. دیری نپایید که این قبایل ایرانی وابسته به ایران در لباس امارات عربی غیر وابسته به ایران، ولی تحت الحمایه بریتانیا ظهور کردند، و بر همان منوال بود که حمایت بریتانیا از گسترش سرزمینی آنان سبب تشویق ادعای سرزمینی آنان در فضایی شد که در آن دوران تا حدود بسیار زیادی فضایی کاملا ایرانی بود. اسناد فراوانی در دست است که ثابت می کند سراسر منطقه خلیج فارس از دوران های کهن باستانی به ایران تعلق داشته است. با این حال استعمار بریتانیا این سه جزیره را در سال 1903 به نام قبایل قاسمی تحت الحمایه خود در شارجه اشغال کرد.
پیش از واپس کشیدن چتر تحت الحمایگی خود از این امارات در سال 1971، بریتانیا پیشناد شکل گرفتن اتحادیه ای را مطرح کرد متشکل از امارات تحت الحمایه خود: ابوظبی، دوبی، شارجه، راس الخیمه، عجمان، فجیره و ام القوین به اضافه بحرین و قطر که دو شیخ نشین یاد شده اخیر به دلایل خاص خود پیوستن به اتحادیه مورد نظر آنان را رد کردند. در نتیجه برنامه های یاد شده انگلیسی بود که از هفت شیخ نشین شبه جزیره مسندم فدراسیون «امارات متحده عربی» در تاریخ 2 دسامبر 1971 به وجود آمد و در اندک فاصله پس از تشکیل آن بود که موجودیت جدید به نمایندگی از سوی دو عضوش، یعنی شارجه و راس الخیمه خواستار پیوستن سه جزیره مورد نظر به خاک اتحادیه شد.
از آنجا که طرح ادعای سرزمینی علیه دیگر کشورها تاکتیکی کهن و بس موثر برای کشور شکل گرفته جدید است تا بتواند ملیت برنامه ریزی شده جدید خود را قوام دهد و هویت ملی مشخصی را تحصیل نماید.