نظریه ارجاعی معنا

مباحث فلسفه زبان (زبانشناسی فلسفی) را زیر دو عنوان کلی معناشناسی فلسفی و کارکردشناسی فلسفی میتوان دسته بندی کرد. اولی دارای دو بخش عمده نظریه معنا (شامل بحث های مربوط به ماهیت معنا، معناداری، هم معنایی، تحلیلیت، و استلزام) و نظریه ارجاع (شامل بحث های مربوط به نامگذاری، صدق، دلالت، دامنه مصادیق و مقادیر متغیرها) و دومی نیز به دو بخش نظریه افعال گفتاری و نظریه مکالمه قابل تفکیک است. ویلیام جی لایکان، نویسنده مقاله، با کمی تفاوت این طبقه بندی را میپذیرد. او معتقد است که غایت اصلی فلسفه زبان، نظریه معنا می باشد؛ اما چهار هدف فرعی و تبعی این فلسفه عبارتند از: نظریه ارجاع - که آنرا نباید با نظریه ارجاعی (موضوع مقاله حاضر، یکی از نظریه های معنا) اشتباه کرد، نظریه صدق، کارکردشناسی فلسفی و فلسفه زبان شناسی - که آنرا نباید با فلسفه زبانی اشتباه کرد.