بررسی عرفان شبلی با تکیه بر مبحث عشق و وحدت وجود

ابوبکر شبلی منسوب به «شبله» قریه ای از قرای اسروشنه از بلاد ماوراءالنهر بوده است، اما در بغداد بزرگ شد. وی از بزرگان طریقت در قرن چهارم واوایل قرن پنجم هجری است. از آن جا که اصلش ایرانی بود و مدتی درایران از سوی حکومت وقت ماموریت داشت، به فلسفه و اخلاق ایرانی، که وحدت وجود وعشق به حق و جوانمردی و شفقت به خلق بود، آشنایی داشت. این اصالت مشرب او را بر آن داشت که ترک اعتبارات دنیای بی اعتبار کند و به طور کلی روی نیاز به درگاه بی نیاز آورد. استاد او در طریقت و عرفان جنید بوده است. جنید به صحو گرایش داشت، اما او روش استادش (صحو) را در پیش نگرفت و به عالم سکر و مستی روی آورد.