خرابات و میخانه در شعر شهریار

عرفان، نوعی جهان بینی توحیدی است با ابعاد فکری، فرهنگی، اجتماعی و دینی که از دامان اسلام قد کشیده و در گذر سده هایی از زمان به باروری و شکوفایی رسیده و در این فراز و فرود ها تکامل یافته و رهروان و یارانی پیدا کرده است. بی گمان و بی غرض، استاد شهریار را باید یکی از پیروان همین مکتب در عصر حاضر دانست که با پشتوانه رشد و پرورش در خانواده ای دین مدار و مقید به اصول مکتب اسلام پا به این عرصه گذاشت.
پژوهش حاضر کندوکاوی است در گستره کلام رمز آگین و دلنشین استاد شهریار، تا به یکی از کلید واژه های ورود به وادی عرفان و سیر و سلوک؛ یعنی «خرابات و میخانه» پرداخته و در حد توان و مجال نوشته، به مواردی از کاربرد این اصطلاح و چگونگی بهره گیری از آن در شعر شهریار بپردازد و مسیری دیگر در شناخت مفاهیم و اندیشه های والای نهفته در شعر ایشان بگشاید.