بررسی مفهوم شادکامی اجتماعی و عوامل موثر برآن (مطالعه موردی در استان مرکزی)

این پژوهش به بررسی یکی از مهمترین موضوعات مطرح جامعه با عنوان احساس شادکامی اجتماعی می پردازد زیرا اساس شادکامی بر نگرش و ادراکات فرد مبتنی است و به حالتی اشارت دارد که از تجربه هیجان های مثبت و خشنودی از زندگی نشات می گیرد. به لحاظ نوع روش تحقیق، پژوهش حاضر از نوع تحقیقات همبستگی می باشد که در آن برای رسیدن به اهداف تحقیق از دو روش اسنادی و پیمایشی استفاده شد. بدین صورت که در بخش نظری از کتابها، مجلات و تحقیقات پیشین استفاده شد و در بخش میدانی برای سنجش میزان شادکامی و عوامل تاثیرگذار بر آن از تکنیک پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری تحقیق شامل افراد 15تا65 سال ساکن در نواحی شهری و روستایی استان مرکزی است و حجم نمونه آن 2000 نفر است. نتایج حاصل از ترکیب گویه ها درباره احساس شادکامی اجتماعی در بین پاسخگویان نشان می دهد که احساس شادکامی در بین 5/18 درصد از پاسخگویان در حد کم و خیلی کم می باشد و در مقابل 5/19 درصد پاسخگویان از احساس شادکامی بالایی برخوردار هستند و 62 درصد هم احساس شادکامی خود را در سطح متوسط ارزیابی کرده اند. اما عوامل تبیین کننده شادکامی اجتماعی بر طبق مدل تحلیل مسیر، نشان می دهد که در ابتدا متغیر امید به آینده وارد معادله شده است، این متغیر دارای ضریب رگرسیونی 32/0 بر متغیر شادکامی اجتماعی می باشد و به عنوان مهمترین متغیر تاثیرگذار بر شادکامی اجتماعی می باشد. متغیرهای بعدی به ترتیب عبارتند از: احساس مقبولیت اجتماعی (با ضریب 28/0)، ارضای نیازهای عاطفی (با ضریب 26/0)، بالا رفتن سن افراد (با ضریب 08/0-)، احساس عدالت توزیعی (با ضریب 07/0)، فضای مناسب اخلاق عمومی (با ضریب 06/0)، عدم احساس محرومیت (با ضریب 05/0)، احساس امنیت (با ضریب 05/0) و پایبندی به ارزشهای دینی (با ضریب 11/0)«. در مجموع، متغیرهای مذکور توانسته اند 55/0 درصد از تغییرات یا وایانس متغیر شادکامی اجتماعی را تبیین کنند.