نقش پیمان های دفاعی در قدرت ملی

یکی از شاخص های نوین قدرت، پیمان های دفاعی هستند. این موضوع در رویکرد نظریه پردازان واقع گرا و نوواقع گرا نهادینه شده است. این افراد در مطالعات خود به این جمع بندی رسیده اند که برای بقای سیاسی و غلبه بر هرج ومرج، لازم است تا واحدهای سیاسی از یک سو به شرایط «خودیاری» نایل شوند، و از سوی دیگر، برای حفظ «بقا» نیازمند مشارکت در پیمان ها و ائتلاف های منطقه ای و بین المللی می باشند. آنان هرگونه «ائتلاف» و «پیمان دفاعی» را در زمره ی عوامل قدرت ملی برای بقا و هم چنین ایفای نقش مؤثر منطقه ای می دانند. به طور کلی پیمان های دفاعی و ائتلاف را می توان نشانه ای از «قدرت مؤثر» برای تحقق دفاع ملی، تامین قدرت ملی و غلبه بر تهدیدها دانست. پیمان های دفاعی در چارچوب ساختار موازنه ی قوا، ساختار دوقطبی و هم چنین ساختار بی قطبی دارای کارکرد دفاعی امنیتی می باشد. در تبیین این مقاله از رهیافت نوواقع گرایی بهره گرفته شده و پیمان های دفاعی در زمره ی مؤلفه های متوازن کننده ی قدرت قرار می گیرد