اعتباریابی مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری برای دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی

اساتید در راستای رشد قابلیت های یادگیری مادام العمر در بین دانشجویان، به ابزاری روا و پایا جهت سنجش آمادگی دانشجویان برای خودراهبری در یادگیری نیازمند هستند. هدف پژوهش حاضر سنجش پایایی و روایی سازه مقیاس معرفی شده توسط فیشر و همکاران در مورد آمادگی برای خودراهبری در یادگیری بوده است.
در این مطالعه مقطعی- روان سنجی در سال تحصیلی 87-86، ازبین 1120 دانشجوی پزشکی و دندانپزشکی مقطع قبل از اینترنی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد های نجف آباد و خوراسگان، 335 نفر مقیاس آمادگی برای خودراهبری را که دارای 40 گویه و سه خرده مقیاس می باشد تکمیل نمودند. اطلاعات خام به وسیله نرم افزار آماری لیزرل (LISREL) و با اجرای آزمون های توصیفی و استنباطی، از جمله ضریب همبستگی اسپیرمن- براون و تحلیل عاملی تاییدی تحلیل شد.
تحلیل عامل تاییدی، مقیاس 40 گویه ای خودراهبری را در سه عامل خودمدیریتی، رغبت به یادگیری و خودکنترلی با استناد به شاخص های برازندگی مناسب به وضوح از یکدیگر تفکیک کرد و نتایج نشان داد که هر سه عامل این مقیاس از ضرایب همسانی درونی بالایی برخوردار است.
نتایج حاکی از این است که مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری فیشر و همکاران، ابزاری روا و پایا جهت شناسایی قابلیت های یادگیری خودراهبر دانشجویان است.