تحلیل نشانه های ارتباط غیرکلامی در داستان دو دوست

یکی از وجوه مشترک داستان ها، روایت کیفیت و کمیت روابط میان شخصیتهای داستانی است که به دو شکل کلامی و غیرکلامی آشکار میشود. میزان استفاده از این دو نوع ارتباط و چگونگی ترکیب آن ها در روایت، با توجه به اهداف نویسنده و نوع مخاطب تغییر میکند.
در داستان های کودکان به ویژه برای گروه سنی الف و ب ارتباط غیرکلامی معمولا حضور چشم گیرتری در روایت دارد و کارکردهای گوناگونی از جمله کامل کردن، تکرار کردن و تاکید ورزیدن بر پیامهایی دارد که از طریق ارتباط کلامی منتقل میشوند؛ گاه نیز کارکرد جانشینی دارد و به جای ارتباط کلامی روایت میشود.
داستان دو دوست اثر هدی حدادی که موفقیتهایی را در عرصه ی داخلی و بین المللی کسب کرده است، از جمله داستان های کودکان است که در آن فقط روابط غیرکلامی شخصیتها روایت شده است. این مقاله در صدد است تا با نگاهی بین رشتهای این داستان را از منظر نشانه های ارتباط غیرکلامی؛ از جمله رفتارها، زمان، مکان، زیباییشناسی تصاویر و... بررسی کند تا پیامهایی را که نویسنده کوشیده است از طریق عناصر غیرکلامی به خواننده منتقل کند آشکار نماید. هم چنین مقاله می خواهد نشان دهد که این داستان در تقسیم بندی هایی که از ادبیات کودک می شود جزء کدام نوع قرار میگیرد و این مساله چه تاثیری در شکلگیری ارتباط بصری دارد.
نتیجه ی بررسی ها نشان میدهد که این داستان جزء ادبیات فانتاستیک واقعی است و تخیل در ساختار آن اهمیت بسیاری دارد. در این داستان از میان ارتباطات غیرکلامی، بیش تر زیباییشناسی تصاویر و رفتارهای حرکتی در جریان انتقال پیام نقش دارند و رفتارهای آوایی و رفتارهای چهره نقش کمتری ایفا میکنند.