حمایت کیفری از زنان قربانی تجاوز به عنف در حقوق ایران

طرح مسئله: تجاوز به عنف را می توان یکی از نماد های تعارض جنسیت نامید. تفسیر ها و برداشت های ارائه شده از این جرم در نظام تقنینی و رویه های عملی نهادهای قضایی و پلیسی ایران، بیان گر سیطره گفتمان جنسیتی خاص در این حوزه است. این گفتمان ریشه بزه دیدگی زنان را در خود آنان جستجو می کند وآشنایی قبلی قربانی با بزهکار، پوشش نامناسب قربانی و تجربه های جنسی پیشین قربانی را مستمسکی برای عدم احراز عنف می داند. در این رویکرد زنان قربانی بیشتر به عنوان شریک رابطه جنسی تلقی می شوند تا قربانی تهاجم های جنسی و این نگرش باعث شده است بخش عمده ای از شکایات قربانیان این جرم در نظام پلیسی و قضایی به رسمیت شناخته نشود.
روش انجام این پژوهش توصیفی تحلیلی است؛ به منظور توصیف وضعیت موجود زنان بزه دیده تجاوز به عنف، با استفاده از روش نمونه پژوهی با تعدادی از زنان قربانی مصاحبه های عمیقی به عمل آمد. هم چنین پرونده های مربوط به تجاوز به عنف در شعبه 77 دادگاه کیفری استان مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تکمیل اطلاعات به دست آمده و تحلیل یافته های تحقیق با استفاده از روش مصاحبه، شیوه نگرش تعدادی از قضات دادگاه های کیفری استان و دادیاران دادگا های عمومی مورد بررسی قرار گرفت.
محدوده و قلمرو مداخلات کیفری سنتی در حیطه تجاوز به عنف و عدم رعایت اصل تناسب در تعیین ضمانت اجراهای کیفری موجبات تضییع حقوق قربانیان این جرم و بلکه بزه دیدگی دومین ناشی از عمل کرد نهادهای عدالت کیفری را به دنبال داشته است. نتایج نارسایی های موجود در نظام ادله اثبات زنای توام با عنف و اکراه و بی توجهی به شواهد و دلایل علمی موجب ناتوانی قربانیان دراثبات ادعای خود شده و درپاره ای از موارد آنان را درمعرض رابطه نامشروع قرار داده است.