آسمان در باورهای اساطیری ایرانیان

اسطوره آغاز در باورهای ایرانی باستان، دستگاهی به سامان و غایتمند است. آفرینش بر این پایه، بنی ایزدی و نیک دارد و هرچه آفریده می شود، در پیوند ناگسستنی با دیگر بخش های آفرینش است و هستی یافتنش ضرورتی اجتناب ناپذیر است تا دستگاهی را کامل کند که با هدف نبرد با بدی و آفرینش اهریمنی پدید آمده است. بر این پایه، آفرینش آسمان و اجرام آسمانی نیز ضرورتی است برای کامل کردن دستگاه به هم پیوسته آفرینش ایزدی تا در نبردی کی هانی، اهریمن و آفریدگان زشت و زیان آور او را بکاهند و نابود کنند. پس، آفرینش گذشته از آنکه آفریده ایزدان است، خود نیز ایزد (شایسته ستایش) است. اهریمن برای ستیزه، آسمان را چون دیگر بخش های آفرینش ایزدی، به بدی و تاریکی آلود و این بدی و تاریکی در آسمان، اباختران و دنباله دارها بودند. آسمان در باور ایرانیان باستان، نخستین آفریده مادی، استوار، بی ستون، گرد، چند لایه و بعیدالحدود است.