رابطه بین مناطق جغرافیایی، تیپ شخصیتی، وضعیت اجتماعی- اقتصادی و عوامل دموگرافیک با استرس شغلی

هدف از این مطالعه تعیین رابطه بین مناطق جغرافیایی، تیپ شخصیتی، وضعیت اجتماعی- اقتصادی و عوامل دموگرافیک با استرس شغلی بود.
در یک مطالعه توصیفی- مقطعی، 749 نفر از کارکنان با استفاده از نمونه گیری خوشه ایدو مرحله ای انتخاب گردیدند. ابزارهای اندازه گیری، پرسشنامه استرس شغلی HSE، پرسشنامه تیپ شخصیتی فرامینگهام و پرسشنامه محقق ساخته بودند. داده ها با استفاده از تحلیل رگرسیون مورد تحلیل قرار گرفت.
نتایج بدست آمده نشان داد، متغیرهای جنس، وضعیت تاهل و سطح اجتماعی- اقتصادی با استرس شغلی رابطه معنادار نداشتند درحالی که متغیرهای منطقه جغرافیایی، تیپ شخصیتی، سن و تحصیلات در استرس شغلی موثر بودند. بدین معنا که با افزایش تحصیلات و بهبود وضعیت آب و هوایی، استرس شغلی کمتر بود. همچنین افراد با تیپ شخصیتی «الف» دارای استرس شغلی بیشتری نسبت به افراد با تیپ شخصیتی «ب»بودند. به علاوه تیپ شخصیتی «الف» و منطقه جغرافیایی، بیشترین سهم را در استرس شغلی داشتند.
با توجه به نتایج بدست آمده توصیه می شود در به کارگیری افراد به وی‍ژگی های شخصیتی، عوامل جغرافیایی، تحصیلات و سن توجه شود.