بررسی میزان تاثیر عوامل اقتصادی و اجتماعی بر تمایل به خروج دام از جنگل های استان مازندران

خروج دام از جنگل های استان مازندران همواره از دغدغه های اساسی سیاستگزاران منابع طبیعی در استان و کشور بوده است. چرای بی رویه دام در مناطق جنگلی استان، منجر به تخریب منابع طبیعی و کاهش چشمگیر پوشش جنگلی شده است. این مطالعه به کمک رویکرد توابع کیفی مانند مدل رگرسیونی لوجیت، به بررسی میزان اثر عوامل اقتصادی- اجتماعی مانند درآمد سالانه، تعداد شغل، بعد خانوار، تجربه دامداری، متغیر حفظ منابع طبیعی، مشارکت در طرح های مرتعداری، میزان رعایت دوره قرق مراتع و میزان تحصیلات دامداران برای خروج دام از جنگل های استان در سال 1388 می پردازد. نتایج نشان داد که بیشترین کشش در میان متغیرهای مؤثر به تجربه دامداری مربوط بوده است، به طوری که با افزایش یک درصدی به تجربه دامداران، احتمال تمایل خروج دام از جنگل های شمال 9/38 درصد افزایش می یابد. براساس آماره اثر نهایی، با افزایش هر سال به تجربه دامداران، احتمال خروج دام از جنگل، 029درصد واحد افزایش خواهد یافت. همچنین، با افزایش هر هزار ریال به درآمد ماهیانه بهره برداران، احتمال خروج دام از جنگل ها نیز 00018/0 1 واحد افزایش خواهد یافت. با توجه به نتایج، با افزایش هر سال به سال های تحصیل دامداران، احتمال خروج دام، 21 درصد واحد افزایش می یابد. با افزایش هر فرد به تعداد افراد خانوار، احتمال رعایت طرح خروج از جنگل به میزان 49 درصد واحد کاهش می یابد. همچنین، متغیرهای حفظ منابع طبیعی، تمایل به مشارکت در طرح های مرتعداری، میزان رعایت دوره قرق مراتع نیز اثر مثبت و معنی داری بر تمایل دامداران به خروج از جنگل داشته اند.