اثر آسیب شناسی بافت بیماری پریودنتال پیشرفته بر پالپ دندانی

بیان مساله: تشخیص درست آسیب های گوناگون که ممکن است بر روی پالپ دندان یا پریودنشیوم اثر گذارند، برای جلوگیری از درمان های غیر ضروری یا زیان آور، دارای اهمیت حیاتی بوده و پیش از اقدام به هر گونه درمان باید مد نظر قرار گیرد.
این پژوهش، با هدف بررسی بافت شناختی پالپ در بیماری های پریودنتال پیشرفته انجام شد.
مواد و از 30 دندان تک ریشه ی دایمی مبتلا به بیماری پریودنتال شدید با شدت از دست رفتن چسبندگی پریودنتال ≥ 5 میلی متر، حداقل در یک سطح، که قابل نگهداری نبودند استفاده شد. همچنین نمونه ها پوسیدگی، پرکردگی، نشانه ای از ضربه ی ناشی از اکلوژن آغازین و پیشینه ی ضربه نداشتند و درمان های حرفه ای پریودنتال را در مدت شش ماه گذشته دریافت نکرده بودند. پس از معاینه ی بالینی و پرتونگاری، دندان ها کشیده و توسط گیره ی ویژه ترک هایی در آن ها ایجاد شد. پس از فیکساسیون دندان ها در محلول فرمالین 10 درصد و انجام عمل دکلسیفیکاسیون توسط محلول اسید نیتریک 10 درصد، برش های فراهم شده با هماتوکسیلین و ائوزین رنگ آمیزی شد و مورد بررسی بافت شناختی قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمون های تی (T)، آنوا (ANOVA) و کروسکال والیس بررسی آماری گردید.
همبستگی معنادار میان یافته های بالینی و شرایط آسیب شناسی بافت در پالپ یافت نشد. در مقایسه ی میان میزان از دست رفتن چسبندگی و تشخیص کلی پالپ اختلاف آماری معنادار به دست آمد (043/0 p =). همچنین، رابطه ی از دست رفتن چسبندگی پریودنتال با وجود کلسیفیکاسیون در پالپ معنادار بود (014/0 p =).
با توجه به نتایج پژوهش کنونی به نظر می رسد، که شرایط پریودنتالی بر وضعیت پالپ بی اثر نبوده و می بایست به هنگام انجام درمان های بعدی بر روی دندان ها در نظر گرفته شود.