بررسی تأثیر شعاع، ضخامت و سختی استخوان بر میزان تنش بافت اطراف ایمپلنت دندانی به روش المان محدود

تعیین استحکام ایمپلنت ها بسیار حائز اهمیت می باشد. به همین جهت هدف از این مطالعه بررسی پایداری ایمپلنت دندانی کاشته شده در مدل های کلینیکی گزارش شده از فک و تعیین میزان تاثیر شعاع، ضخامت و سختی استخوان فک، بر میزان تنش بافت اطراف ایمپلنت دندانی با استفاده از روش المان محدود می باشد.
در این مطالعه آزمایشگاهی مدل Wire frame سه بعدی فک، از اطلاعات CT-Scan یک مرد 25 ساله به کمک نرم افزار Mimix ساخته و این مدل در نرم افزار CATIA ساده سازی و پس از کاشت ایمپلنت، در Abaqus، با ضخامت و سختی های متفاوت و تحت بارگذاری مایل و متمرکز با اعمال شرایط مرزی مناسب، آنالیز المان محدود شد.
در مدل های کلینیکی فک نشان داده شد که فک با لایه ای نازک از استخوان کورتیکال با هسته کم چگال، بیشترین تنش در بافت Cortical را از میان مدل های کلینیکی داشت. افزایش شعاع بافت کورتیکال باعث کاهش تنش در فک شد. ضخامت دو میلی متر استخوان در اطراف ایمپلنت دندانی به عنوان ضخامت بحرانی استخوان محاسبه گردید.
افزایش سختی هر کدام از بافتهای کورتیکال و (کانسلس) Concellous استخوان فک باعث افزایش تنش در همان بافت و کاهش پارامترهای تنش و کرنش در بافت دیگر شد. تاثیر افزایش ضخامت استخوان برای ضخامتهای کمتر از دو میلی متر بسیار بیشتر از ضخامتهای بیش از دو میلی متر بود.