استفاده حین عمل از میتومایسین C و بواسیزوماب در میزان موفقیت فیکوترابکولکتومی

مقایسه میزان موفقیت میتومایسین C و بواسیزوماب برای جلوگیری از شکست بلب در فیکوترابکولکتومی.
روش تحقیق: در این مطالعه 74 چشم از 69 بیمار با فشار داخل چشمی کنترل نشده و کاهش وسعت میدان بینایی ((VF loss و آب مروارید به صورت تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند. در گروه اول میتومایسین C با غلظت mg/ml 25/0 برای 3 دقیقه توسط اسفنج پس از پریتومی در محل فلپ صلبیه قرار داده شد و در گروه دوم بواسیزوماب با غلظت ml05/0 / mg25/1 در پایان عمل نزدیک محل بلب به صورت زیر ملتحمه ای تزریق گردید.
در 74 چشم از 69 بیمار شامل 41 مرد و 28 زن، میانگین سنی بیماران در گروه میتومایسین 8/92/66 و در گروه بواسیزوماب 8/85/64 سال بود. یافته ها 6 و 12 ماه پس از عمل جراحی در هر یک از چشم ها مورد بررسی قرار گرفتند. در بررسی پس از 6 ماه، متوسط فشار داخل چشم در گروه بواسیزوماب mmHg 98/491/15 به طور معنی داری بالاتر از گروه میتومایسین C، mmHg 1/376/12 بود (001/0P=). در پایان ماده دوازدهم نیز این مقادیر شامل 2/3±76/15 در گروه بواسیزوماب و mmHg 48/2 ±13 در گروه میتومایسین C بود، بین این مقادیر اختلاف معنی داری وجود داشت (003/0P=). مشخصات بلب از نظر وسعت (extension)، ارتفاع (elevation) و عروق پس از 6 و 12 ماه پی گیری بین دو گروه اختلاف معنی دار نداشت (41/0، 93/0، 94/0 P = در 6 ماه پی گیری و 89/0، 58/0، 56/0 P= در پایان یک سال). یک چشم در گروه بواسیزوماب به علت عدم کنترل فشار داخل چشمی با حداکثر 3 دارو نیاز به ترابکولکتومی مجدد پیدا کرد. هم چنین یک چشم در گروه میتومایسین C و یک چشم از گروه بواسیزوماب به علت عدم تشکیل بلب نیاز به بازسازی بلب پیدا کردند. در هیچ کدام از گروه ها، عوارض جانبی ناشی از داروها مشاهده نشد.
میتومایسین C در کنترل فشار داخل چشمی بعد از عمل جراحی فیکوترابکولکتومی، موثرتر از بواسیزوماب می باشد ولی از نظر مشخصات بلب و عوارض جانبی اختلافی بین دو گروه وجود ندارد.