بررسی ریسک فاکتورهای هیپرآمیلازمی و پانکراتیت بعد از آندوسکوپیک رتروگراد کلانژیو پانکراتوگرافی (ERCP)

پانکراتیت حاد بعد از (ERCP(PEP هنوز شایعترین عارضه آندوسکوپیک رتروگراد کلانژیو پانکراتوگرافی (ERCP) می باشد که میزان بروز آن بین20%-5% گزارش شده است این تفاوت بیانگر تنوع جمعیت بیماران، اندیکاسیون ها، تعریف پانکراتیت، تجربه آندوسکوپیست و متدهای جمع آوری داده ها در مطالعات مختلف می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی میزان بروز پانکراتیت حاد و هایپر آمیلازمی بعد از ERCP و ریسک فاکتورهای مربوطه در یک مرکز ریفرال آموزشی می باشد.
این مطالعه گذشته نگر بر روی کلیه بیمارانی که طی سالهای 88-1384 در بیمارستان شهید بهشتی بابل تحت ERCP قرار گرفتند، انجام شد. بیماران با پانکراتیت حاد صفراوی و سابقه اسفنگتروتومی از مطالعه خارج شدند. اطلاعات شامل سن، جنس، سابقه مصرف اپیوم، قطر مجاری صفراوی مشترک، میزان بیلیروبین سرم، انجام اسفنگتروتومی، از پرونده بیماران استخراج و بروز پانکراتیت حاد پس از ERCP، هایپرآمیلازی و ریسک فاکتورهای موثر در آن مورد بررسی قرار گرفت.
در این مطالعه 525 بیمار وارد مطالعه شدند. میزان بروز پانکراتیت بعد از 8.2ERCP % (چهل و سه مورد از 525 بیمار) و هایپرآمیلازمی بعد از ERCP 34% بوده است. سن کمتر از 40 سال (001/0>p و 2/3=OR) و اسفنگتروتومی با نیدل نایف (015/0>p و 2/2=OR) به عنوان ریسک فاکتور مستقل در ایجاد PEP بودند. سن کمتر از 40 سال (04/0>p و 8/1=OR) و کیسه صفرا بدون سنگ (01/0>p و 6/1=OR) ریسک فاکتور مستقل در ایجاد هایپرآمیلازمی بعد از ERCP بودند.
نتایج مطالعه نشان داد که سن پایین به طور مستقل در ایجاد پانکراتیت و هایپرآمیلازمی بعد از ERCP نقش دارد. اسفنگتروتومی از طریق نیدل نایف باعث افزایش PEP و کیسه صفرا بدون سنگ از شاخص های پیشگویی کننده ایجاد هایپرآمیلازمی می باشد