کاربرد هستی شناسی برای تبیین دانش اکولوژیک مورد نیاز در برنامه ریزی حفاظت از اکوسیستم های بیابانی ایران

داده های اکولوژیک و مدل های کاربردی از اکوسیستم ها پایه و اساس برنامه ریزی و سیاست گذاری برای مدیریت اکوسیستم ها بوده و در نبود و یا کمبود چنین دانشی و با دراختیار داشتن دانش محدود، ناهمگون و پراکنده از اکوسیستم ها نمی توان انتظار داشت تا روش های مدیریتی و نظارتی از کارایی کافی برخوردار باشند. با پیچیده شدن فرایند ارزیابی، گرایش به بهره گیری از ابزار های نرم افزاری و سخت افزاری مبتنی بر کامپیوتر نیز افزایش می یابد و در صورت استفاده از سیستم های خبره، دانش حاصل از استدلال های انجام شده توسط متخصصان به دلیل ضمنی بودن آن ها و نامشخص بودن محتوای اطلاعاتی و ساختار، اجزا و روابط آن ها، برای سیستم های پیشرفته قابل تفسیر نیست. استفاده از هستی شناسی در طول سال های اخیر در بسط مدل های ساختاری اکوسیستم ها و استخراج، تفسیر اتوماتیک و ادغام مدل ها و داده ها برای درک تغییرات در رفتار های اکوسیستم ها مورد توجه قرار گرفته است. استفاده از این روش، امکان استنتاج اتوماتیک رفتار های اکوسیستم ها را با استفاده از دانش کیفی از فرایند های اکوسیستم ها با حداقل نیاز به داده های کمی فراهم می کند. به دلیل فقدان و یا کمبود داده های اکولوژیک از فرایند های اکولوژیک، امکان تحلیل تغییرات در کار کرد و پیش بینی رفتار اکوسیستم ها در ایران بسیار محدود شده است. این مقاله در راستای معرفی و نمایش کاربرد رویکرد هستی شناختی به ارزیابی و تبیین مفاهیم و روابط مربوط به سیستم های اکولوژیکی در چارچوب فرایند برنامه ریزی محیط زیست برای حفاظت از اکوسیستم های نواحی بیابانی ایران می باشد.