آگاهی، نگرش و عملکرد بیماران زن مبتلا به دیابت نوع 2 در خصوص انجام پیاده روی

مطالعه حاضر با هدف تعیین آگاهی، نگرش و عملکرد زنان مبتلا به دیابت نوع 2 در خصوص انجام پیاده روی صورت پذیرفت.
این مطالعه از نوع مقطعی است که به روش نمونه گیری تصادفی بر روی 88 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع 2 موسسه دیابت اصفهان در سال 86 انجام شده است. اطلاعات به کمک مصاحبه، پرسشنامه و چک لیست جمع آوری گردید. میزان پیاده روی جهت خرید، پیاده روی ورزشی در اوقات بی کاری و غیره بر حسب دقیقه و با توجه به شدت آن در هفته تعیین شد و آزمایش های قند خون ناشتا (FBS) و هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1C) نیز از طریق ارجاع بیماران به یک آزمایشگاه واحد اندازه گیری شد. برای تحلیل یافته های این پژوهش از آزمون آماری کا اسکوئر، تحلیل واریانس و ضریب همبستگی استفاده شده و 0.05>P نیز به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شده است. تعداد بیماران 88 نفر با میانگین سنی 3/4± 5/44 سال و وزن 2/6± 3/69 کیلو گرم بود. میزان آگاهی 1/51 درصد در خصوص انجام پیاده روی صحیح و اثر بخش بر روی بهبود بیماری دیابت ضعیف، 6/38 درصد متوسط و 3/10 درصد خوب بود. از نظر نگرش نسبت به انجام پیاده روی، 5/54 درصد متوسط، 4/28 درصد خوب و 8/16 درصد ضعیف بودند. عملکرد بیماران در خصوص انجام پیاده روی به طور متوسط 1±2 روز در هفته و میزان دقایق صرف شده جهت انجام پیاده روی در یک هفته به طور متوسط 21±96 دقیقه بود که از این مقدار پیاده روی نیز 9/10± 4/78 درصد آن از نوع سبک بوده و به گونه ای نبود که در بهبود بیماری آنها اثری داشته باشد. میانگین میزان قند خون ناشتای بیماران 3/45±4/181 میلی گرم در دسی لیتر و هموگلوبین A1c بیماران نیز 76/0±52/9 درصد بوده است. همچنین بین آگاهی و نگرش بیماران با و بین آگاهی و عملکرد آنها رابطه معنی داری وجود داشت. همچنین بین تحصیلات با آگاهی، نگرش و عملکرد نیز ارتباط معنی داری وجود داشت و نیز بین FBS و HbA1c نیز با 0.58=r و 0.01>P نیز رابطه معنادار بوده است.
با افزایش میزان آگاهی مبتلایان به دیابت، نگرش و عملکرد آنان نیز نسبت به انجام پیاده روی بهتر می شود که این خود در پیشگیری از عوارض بیماری و نیز کنترل بیماری اهمیت دارد. از این رو باید در جهت آموزش افراد دیابتی به انجام پیاده روی و ورزش های دیگر از جمله در اوقات فراغت و بی کاری برنامه ریزی مناسبی را اتخاذ نمود.