بررسی اثر آبیاری سطحی و زیرزمینی با آب شور بر عملکرد، اجزا عملکرد و کارآیی مصرف آب گوجه فرنگی

به علت محدودیت منابع آب مناسب در مناطق خشک و نیمه خشک، آب شور و لب شور منبع بسیار مهمی برای آبیاری در این مناطق می باشد. آب شور در آبیاری سطحی فقط برای گیاهانی که به شوری مقاوم می باشند، استفاده می شود و یا بصورت تناوبی با آب غیرشور بکار برده می شود. به همین منظور در این آزمایش روش آبیاری زیرزمینی و سطحی برای تولید گوجه فرنگی که یکی از محصولات مهم می باشد، بررسی شد. برای انجام این پژوهش، آزمایش فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اعمال گردید. تیمارها شامل سه سطح شوری آب آبیاری (آب معمولی، شاهد) 7/0=S1، 2=S2 و 4=S3 دسی زیمنس بر متر به همراه دو روش آبیاری شامل آبیاری سطحی (M1) و آبیاری زیرزمینی (M2) با عمق سطح ایستابی (80 سانتی متر) در یک خاک لوم رسی اعمال شدند. نتایج نشان داد که شوری در سطح 1% و اثر متقابل روش آبیاری و شوری بر عملکرد گوجه فرنگی در سطح 5% اثر معنی داری داشت، در حالیکه روش آبیاری بر عملکرد گوجه فرنگی اثر معنی داری نداشت. حداکثر عملکرد (6/50 تن در هکتار) مربوط به تیمار M1S1 و حداقل آن (4/37 تن در هکتار) مربوط به تیمار M1S3 بود. در سطح شوری S3، عملکرد گوجه فرنگی در آبیاری زیرزمینی نسبت به آبیاری سطحی 1/17 درصد بیشتر بود. روش آبیاری در سطح 5 درصد بر متوسط وزن میوه و تعداد آن اثر معنی داری داشت. همچنین شوری بر قطر میوه، ارتفاع گیاه و وزن تر گیاه در سطح 1 درصد و بر تعداد میوه در سطح 5 درصد اثر معنی داری داشت. بیشترین کارایی مصرف آب آبیاری (4/9 کیلوگرم بر متر مکعب) مربوط به تیمار آبیاری زیرزمینی با شوری آب آبیاری 7/0 دسی زیمنس بر متر (M2S1) و کمترین مقدار آن (9/4 کیلوگرم بر متر مکعب) مربوط به تیمار آبیاری سطحی با شوری آب آبیاری 4 دسی زیمنس بر متر (M1S3) بود.