روش های دینامیک سیستمی

روش دینامیک سیستمی، که در ابتدا در حوزه مهندسی توسعه یافت، به سرعت جایگاه مناسبی در علوم ریاضی پیدا کرد و منجر به شکل گیری شاخه های نوینی از علوم مهندسی هم چون «شناسایی سیستم» گردید. در آغاز، هستهاصلی دینامیک سیستمی مدل های بازخورد بود که عمدتا برای کنترل سیستم ها ابداع شده بودند.
پیشرفت تئوری های کنترلی و مفاهیم ریاضی برای توصیف سیستم های غیرخطی، باعث تحول در علم دینامیک سیستمی شده است. به گونه ای که امروزه نه تنها در شاخه های مختلف مهندسی، بلکه در علوم ریاضی، سیاسی و اقتصاد نیز این تکنیک، تحت عنوان روش سیستمی بسیار کاربرد دارد.
از دهه 1950 میلادی به بعد، کوشش های جدی در «انستیو تکنولوژی ماساچوست» آمریکا توسط پروفسور جی فارستر صورت گرفت. او از دینامیک سیستمی برای شناسایی ویژگی بازخورد اطلاعاتی سیستم های صنعتی و اقتصادی استفاده کرد. این کوشش ها مبتنی بر یک تعبیر فلسفی از مدل های بازخورد بود که بر مبنای آن «علیت خطی»، که میراث تفکر ارسطویی در دو هزاره گذشته بود، جای خود را به «علیت حلقوی» می داد. در چرخه علیت، هر عنصر می تواند علت تغییراتی شود که در طول زمان بر وضعیت همان عنصر اثر می گذارد. به عنوان مثال افزایش قیمت یک کالا می تواند باعث عرضه بیشتر آن شود. در مقابل عرضه بیشتر، منجر به کاهش نسبت تقاضا به عرضه می شود. در نتیجه با گذشت زمان حجم انباشته ای از محصول بدون تقاضا به وجود می آید که این امر باعث کاهش قیمت کالاها می شود.
این تعبیر دینامیکی از تغییرات اقتصادی به خوبی جایگاه مناسبی برای توسعه دینامیک سیستمی فراهم می آورد. این امر ابزاری برای شناسایی سیستم های اقتصادی- اجتماعی می باشد. علاوه بر این، تکیه بر اصل علیت حلقوی شاخه جدیدی از دانش را در حاشیه دینامیک سیستمی به وجود آورد که از آن به عنوان «تفکر سیستمی» یاد می شود.