اثرات محافظتی گوانوزین بر استرس اکسیداتیو ناشی از دیازینون در سلول های نوروگلیای رده U373MG

بروز عوارض عصبی ارگانوفسفات ها، احتمالا با استرس اکسیداتیو مرتبط است. مشتقات گوانین اثرات تغذیه ای و محافظتی بر آستروسیت ها و سایر سلول های مغز اعمال می نمایند. در این مطالعه اثرات استرس اکسیداتیو دیازینون و اثرات محافظتی گوانوزین در مقابل آن در سلول های آستروسیت رده U373MG بررسی شد.
سلول های U373MG بعد از کشت، در معرض دوزهای مختلف دیازینون و در زمان های مختلف قرار گرفتند و پارامترهای استرس اکسیداتیو تعیین شد. سپس اثر محافظتی گوانوزین بر میزان گلوتاتیون، فعالیت سوپراکسیددیسموتاز و کاتالاز ارزیابی شد. مقایسه آماری اثر دوزهای مختلف دیازینون در زمان های مختلف انکوباسیون با آنالیز واریانس دو طرفه و مقایسه گروه های مختلف درمانی با آنالیز واریانس یک طرفه و پس آزمون توکی به کمک نرم افزار Prism انجام شد.
دیازینون در دوز 300 میکرومولار فعالیت سوپراکسیددیسموتاز و کاتالاز را در 72 ساعت به طور معنی داری کاهش داد. پیش درمانی و پس درمانی با گوانوزین کاهش میزان گلوتاتیون سلولی ناشی از دیازینون را مهار نمود و آن را به حدود کنترل افزایش داد، ولی نتوانست کاهش فعالیت سوپراکسیددیسموتاز را مهار نماید. پیش درمانی و پس درمانی با گوانوزین فعالیت آنزیم کاتالاز را به طور معنی داری افزایش داد و سبب مهار اثر کاهنده دیازینون بر کاتالاز شد.
دیازینون به صورت وابسته به دوز و زمان برای سلول های رده U373MG سمیت داشته و گوانوزین در مقابل آن اثر محافظتی ایجاد نموده و از کاهش گلوتاتیون و فعالیت آنزیم کاتالاز جلوگیری می نماید. براساس یافته ها، درمان با گوانوزین شاید اثر محافظتی در مقابل سمیت نورونی دیازینون ایجاد نماید.