تحلیل عناصر نیت و ترس نهفته در گفتمان شخصیت های نمایشنامه سرایدار

پینتر یکی از نمایشنامه نویسان مدرن در قرن بیستم است که با به کارگیری سبک جدیدی از زبان، در آثارش شخصیت هایی را می پروراند که زیرکانه در رفتار زبانی شان نیت و ترس درونی شان را پنهان می سازند. شخصیت ها در نمایشنامه پینتر حرف می زنند تا بر ترس های درون خود غلبه کنند. از آن جا که با تحلیل گفتمان و دیالوگ شخصیت ها می توان به نیات درونی آنها پی برد، این مقاله بر آن است تا گفتگوهای شخصیت های نمایشنامه «سرایدار» اثر پینتر را در چارچوب اصول همکاری و دلالت زبانی گرایس تجزیه و تحلیل کند. نتیجه، ضمن این که این ایستارهای درونی را باز می کاود، کاربرد رویکرد های زبان شناسی و مدل گرایس را در مورد تحلیل آثار ادبیات روایی هم نشان می دهد.