گزارش های کوتاه از پژوهش-های بالینی

با گذشت بیش از هشت دهه از آغاز روان شناسی جدید در کشور، بازنگری کلی در روند این علم و هوشیاری نسبت به تحولاتی که پشت سر گذاشته است، ضروری به نظر می رسد. بدین منظور تلاش شد با استفاده از روش تاریخی و مصاحبه یا ارسال پرسشنامه برای اساتید پیش کسوت و شخصیت های فعال روان-شناسی، گذشته این رشته به طور عینی بازسازی شود. از لحاظ سازمانی می توان گفت روان شناسی جدید در ایران تا کنون چهار مرحله را پشت سر گذاشته است: دوره «آغازین» یا «راه گشایی» از تدریس نخستین درس روان شناسی توسط دکتر سیاسی در سال 1304 شمسی تا تاسیس گروه روان شناسی در سال 1342. دوره «استقرار» از تاسیس گروه روان شناسی تا انقلاب اسلامی. دوره «کمون یا بحران» از شعله ور شدن آتش انقلاب تا بازگشایی مجدد دانشگاه ها در سال 62-1361. بالاخره دوران بعد از سال 1362 از تاسیس دانشگاه آزاد اسلامی و افزایش دانشگاه ها و مراکز دولتی آموزشی عالی تا کنون که می توان آن را دوره «گسترش انفجاری» نامید. لیکن از لحاظ تئوریک و مکتبی، روان شناسی ایران موفقیتی کسب نکرده و همچنان در مرحله تقلید به سر می برد. اگرچه جریان های فکری محدودی قابل اشاره هستند که مشروح آنها در این مقاله مورد بحث قرار گرفته است.