رابطه بین سطح مقطع مچ دست و سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال عبارتست از گروهی علائم و عوارض ثانویه که از اختلال عملکرد عصب مدیان در داخل تونل کارپ ناشی می شود. هر عاملی که باعث کاهش گنجایش این کانال شود، می تواند در شروع علائم نقش داشته باشد. مربعی شدن سطح مقطع مچ دست به گونه ای که نسبت قطر قدامی- خلفی به قطر داخلی- خارجی مچ برابر 75% درصد باشد یکی از عوامل خطرزا برای ایجاد این سندرم می باشد.
مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه بین سطح مقطع مچ دست و سندرم تونل کارپال انجام شده است.
این مطالعه از نوع مورد- شاهدی بوده، که در آن سطح مقطع مچ دست در 120 نفر از افراد(60 نفر مبتلا و 60 نفر فاقد هر گونه مشکل در مچ دست) توسط کالیپر مهندسی اندازه گیری شد. در ضمن وجود یا عدم سندرم در این افراد با استفاده از دستگاه الکترمیوگرافی تائید شده بود.
نتایج مطالعه نشان داد که نسبت قطر قدامی- خلفی به قطر عرضی در افراد مبتلا به این سندرم 42/0 ± 67/0 و در گروه شاهد 51/0 ± 63/0 بوده و اختلاف معنی داری در سطح 5 درصد نشان می دهد و به این معناست که سندرم تونل کارپال با سطح مقطع مچ دست ارتباط دارد.