بررسی روش های مختلف تثبیت ماهی در رزین و تاثیر مقادیر سخت کننده در این روش

در این طرح از پلی استر رزین به عنوان یک ماده فیکس کننده جهت فیکس کردن نمونه های آبزیان برای استفاده های آموزشی استفاده گردید که مزیت هایی مانند نداشتن بوی بد، عدم سرطان زایی، ثبات رنگ حمل و نقل آسان و ماندگاری بیشتر را نسبت به روش های معمول موجود که استفاده و نگهداری نمونه ها در محلول فرمالین است را دارا می باشد. بدین منظور ابتدا دز مناسب سخت کننده ای که باید با رزین مخلوط می گردید بدست آورده شد سپس به سه روش متفاوت نمونه ها در رزین قرار گرفت که در نهایت با استفاده از امتیاز دهی به مهمترین فاکتور هایی که می تواند در تثبیت نمونه در رزین حائز اهمیت باشد سه روش با هم مقایسه گردید. در روش اول از ماهی تازه برای قرار گرفتن در رزین استفاده شد که فقط در مورد ماهیان خیلی کوچک می تواند کاربرد داشته باشد، در روش دوم از فرمالین قبل از قرار دادن نمونه ها در رزین استفاده گردید اما نتایج بدست آمده نشان دهنده کدورت ناشی از وجود آب در نمونه بود. در روش سوم از استن به عنوان یک ماده آبگیر بعد از تثبیت نمونه ها بوسیله فرمالین استفاده گردید که نتایج بهتری را نسبت به دو روش قبل داشت که باعث تهیه نمونه هایی با شفافیت بیشتر، کدورت کمتر و یک دست بودن نمونه نسبت به دو روش قبل گردید.