مقایسه اثر بخشی روش های بازگویی روان شناختی، پردازش مجدد و حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم و مواجه سازی خیالی بر درمان بیماران مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه مزمن

اختلال استرس پس از ضربه، یکی از شایع ترین بیماری های روانی است که می تواند بر ارتباطات فردی، اجتماعی و خانوادگی فرد مبتلا اثرات منفی بگذارد؛ از این رو، توجه به پیش گیری و درمان آن بسیار مهم است. روش های درمانی پردازش مجدد و حساسیت زدایی از طریق حرکت چشم، بازگویی روان شناختی و مواجه سازی خیالی برای درمان این بیماری به کار می رود که موثر بودن و دوام آن ها، به ویژه در بیماران مزمن، مورد بحث است.
در این پژوهش نیمه تجربی، 54 بیمار بزرگسال مرد، بر اساس آزمون اختلال پس از ضربه Davidson و تشخیص روان پزشک انتخاب شدند. آزمودنی ها به طور تصادفی در 3 گروه درمانی مساوی قرار گرفتند و با استفاده از آزمون Davidson، قبل، بعد و 3 ماه بعد از درمان آزمون شدند. نتایج با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر پس تجربی Duncan تحلیل شد.
تاثیر بازگویی روان شناختی و حساسیت زدایی از مواجه سازی خیالی، در درمان علایم استرس پس از ضربه مزمن بیشتر بود و در پی گیری سه ماهه دوام داشت.
روش های درمانی مورد بررسی می توانند در درمان اختلال استرس پس از ضربه مزمن موثر بوده، اثر درمانی خود را حتی بعد از سه ماه حفظ کنند. با توجه به اهمیت مداخلات روان شناختی، ضروری است که این روش ها به روان شناسان آموزش داده شود تا بتوانند آن ها را بعد از حوادث آسیب زا به کار گیرند.