اثر یک دوره تمرین مقاومتی بر خودپنداره بدنی و کارکرد بدنی پسران 13 تا 18 ساله فلج مغزی شهر تهران

خودپنداره بدنی میتواند تحت تاثیر برنامه های مداخلهای چون ورزش و تمرین بدنی قرار گیرد. بنابراین، فهم بیشتر از نحوه تاثیرپذیری آن بهوسیله روش های تمرینی مناسب به جهت افزایش ادراک فرد از ویژگی های جسمانی خود و ایجاد انگیزه مشارکت در فعالیت بدنی از اهمیت بالایی برخوردار است. تحقیق حاضر برای تعیین اثر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر خودپنداره بدنی و کارکرد بدنی پسران فلج مغزی 13 تا 18 ساله طراحی شد. آزمودنی های تحقیق را 16 پسر فلج مغزی دی پلژی (سن 2/1±05/16) تشکیل دادند که به طور تصادفی به دو گروه شاهد (7 نفر) و تجربی (9 نفر) تقسیم شدند. افراد گروه تجربی به مدت 8 هفته یک برنامه تمرینی مقاومتی فزاینده شامل سه تمرین برای تقویت گروه عضلات حمایت کننده اندام پایین تنه را اجرا کردند. قبل و بعد از مداخله اطلاعات مربوط به خودپنداره بدنی آزمودنی ها توسط «پرسشنامه خودتوصیفی بدنی» (PSDQ) و اطلاعات کارکرد بدن از طریق آزمونهای تعادل، پیادهروی، پله، قدرت عضلات بازکننده مچ پا، عضلات باز کننده زانو و عضلات بازکننده لگن خاصره مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی t جفت شده و وابسته تجزیه و تحلیل شدند. به طور کلی، کارکرد بدنی گروه تجربی در مقایسه با گروه شاهد تغییرات معنی داری در آزمونهای پله، پیادهروی، تعادل و قدرت بازکننده های زانو، قدرت بازکننده های مچ پا و بازکننده های لگن خاصره نشان داد (05/0P≤). اما، بین میانگینهای پیشآزمون و پسآزمون گروه تجربی در خودپنداره بدنی کلی و خردهمقیاسهای خودپنداره بدنی تفاوت معناداری نسبت به گروه شاهد وجود نداشت (05/0P>). در نهایت، فرآیند تغییر در خودپنداره بدنی از طریق فعالیت بدنی به عواملی نظیر طول دوره تمرین، بافت تمرین و نگرش آزمودنی ها وابسته است.