خدمات مددکاری اجتماعی جهت سازگاری اجتماعی خانواده های دارای کودک کم توان ذهنی

از نظر تاریخی، خدمات مددکاری اجتماعی اولیه با دستگیری از افرادی که به نوعی اختلالات جسمی یا ذهنی داشتند شروع شد. به بیان دیگر، خدمات توان بخشی اولین خدمت رسانی مددکاران اجتماعی بوده که در قالب سازگاری اجتماعی مطرح بوده است.
پژوهش حاضر با هدف اصلی برخورداری از خدمات اجتماعی برای دسته ای از کودکان کم توان ذهنی (سندرم دان) و چگونگی برخورد متخصصان با والدین در شهر تهران انجام شده است.
روش پژوهش کیفی توصیفی است و طی انجام مصاحبه عمیق با 170 مادر دارای کودک سندرم دان سوالات اصلی مطرح گردید. نتایج اصلی بدست آمده این بود که بیشتر مادران از برخورد پزشکان تجارب ناخوشایندی داشتند به طوری که رفتار و گفتار پزشکان باعث می شد مادران دچار ناامیدی و به هم ریختگی بیشتری شوند. بیشتر مادران اظهار می داشتند که دسترسی به خدمات توان بخشی برای کودکان آنها ضروری ولی در مراکز دولتی بسیار محدود و در مراکز خصوصی بسیار پر هزینه است.
این پژوهش نشان داد چنانچه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی قبول مسئولیت نماید، با ارائه خدمات اجتماعی از طریق مددکاران اجتماعی می توان جهت سازگاری اجتماعی این خانواده ها و فرزندان آنها اقدام موثر بعمل آورد.