بررسی ارتباط میزان ناتوانی سالمندان مبتلا به سکته مغزی با کیفیت زندگی مراقبین آنان قبل و بعد ترخیص

بسیاری از بیماران مبتلا سکته مغزی توسط بستگان خود در خانه تحت مراقبت قرار می گیرند. هدف اصلی این پژوهش بررسی کیفیت زندگی مراقبت کنندگان اصلی سالمندان مبتلا به سکته مغزی حین و بعد از ترخیص و ارتباط آن با میزان وابستگی بیماران در انجام فعالیت های روزمره بود.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی می باشد.90 بیمار مبتلا به سکته مغزی بستری در بیمارستان ولیعصر اراک به همراه مراقبت کننده اصلی آنان به صورت نمونه گیری آسان انتخاب شدند. سپس با نمونه ها حین ترخیص، 1 ماه و 3 ماه بعد از ترخیص مصاحبه شد. کیفیت زندگی با پرسشنامه کیفیت زندگی بریف سازمان جهانی بهداشت و میزان وابستگی بیماران مبتلا به سکته مغزی با استفاده از ایندکس بارتل سنجیده شد. اعتبار پرسشنامه کیفیت زنگی به روش اعتبار محتوا و پایایی آن به وسیله محاسبه آلفای کرونباخ تعیین شد. داده ها به وسیله نرم افزار آماری اس پی اس اس مورد تحلیل قرار گرفت.

اکثر مراقبت کنندگان، همسر بیمار بودند (77/77درصد) و میانگین سنی آنان1/60 سال بود. کیفیت زندگی مراقبت کنندگان در هر چهار حیطه سلامت جسمانی، سلامت روانی، روابط اجتماعی و سلامت محیط، بعد از 1 و 3 ماه کاهش یافت. میزان وابستگی 4/34 درصد از بیماران هنگام ترخیص در حد متوسط بود. بین میزان وابستگی بیماران در انجام فعالیت های روزمره و کیفیت زندگی مراقبت کنندگان رابطه معنی داری وجود داشت. میانگین و انحراف معیار امتیاز بارتل بیماران در زمان ترخیص، یک و سه ماه بعد از آن تفاوت معنی داری نداشت.

کیفیت زندگی مراقبت کنندگان اصلی بیماران مبتلا به سکته مغزی بعد از ترخیص کاهش می یابد و با میزان وابستگی بیماران در فعالیتهای روزمره ارتباط دارد، کیفیت زندگی مراقبین آنها بیشتر کاهش می یابد. نتایج بیانگر این موضوع می باشند که این مراقبت کنندگان برای سازگاری با تغییر در شیوه زندگی نیاز به کمک و حمایت دارند.