بررسی عوارض و کارکرد کاتترهای دایمی و موقت ورید مرکزی در بیماران مبتلا به نارسایی کلیه

امروزه به طور چشمگیری استفاده از کاتترهای وریدی موقت و دایمی در بیماران با نارسایی کلیه افزایش یافته است و لزوم آشنایی با عوارض و کاربرد کلینیکی و کارایی این وسایل احساس می شود. هدف از این مطالعه، مقایسه ی عوارض و کارایی دو نوع کاتترهای موقت و دایم در موقع استفاده جهت همودیالیز بود.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی از سال 1382 تا 1384 بین بیمارانی که جهت همودیالیز نیاز به کاتتر وریدی داشتند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی جهت گذاشتن کاتتر موقت و دایم انتخاب شدند و از نظر عوارض و کارایی کاتتر به مدت 3 ماه پی گیری شدند. تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات جمع آوری شده با آزمون 2χ و با در نظر گرفتن سطح معنی داری کمتر از 05/0 انجام شد.
114 بیمار با کاتتر وریدی موقت و 129 بیمار با کاتتر وریدی دایم پی گیری شدند. بیشترین عارضه در کاتتر وریدی موقت عفونت (3/15 درصد) و خون ریزی (4/5 درصد) و در کاتتر دایمی عفونت (6/13 درصد) و ترمبوز وریدی (6/13 درصد) بود. میزان ترومبوز وریدی در کاتتر وریدی موقت به طور معنی داری کمتر از کاتتر وریدی دایمی بود (01/0 > P). عدم کارکرد کاتتر وریدی موقت 4/23 درصد و در دایم 4/6 درصد گزارش شد (001/0 > P).
با توجه به کارکرد بهتر و طولانی تر کاتترهای دایمی در بیمارانی که شرایط مناسب جهت گذاشتن فیستول شریانی– وریدی و یا گرافت سنتتیک ندارند، می توان از این کاتترها به عنوان اولین و بهترین روش دسترسی به عروق مرکزی برای انجام همودیالیز استفاده کرد؛ ولی با توجه به میزان بروز بالای ترومبوز وریدی در کاتتر دایمی، در بیمارانی که امکان استفاده از فیستول شریانی–وریدی وجود دارد، لازم است تا زمان آماده شدن این فیستول از کاتتر های موقت استفاده شود.