اثر تمرینات مقاومتی بر سطح پلاسمایی نیتریک اکساید، فاکتور رشد اندوتلیال عروق و گیرنده ی نوع یک آن در رت های نر سالم

بی تحرکی و عدم فعالیت بدنی خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی، دیابت، پر فشاری خون و انواع دیگری از بیماری ها را افزایش می دهد و فعالیت و ورزش منظم می تواند بسیاری از این عوامل خطرزا را تعدیل کند. هدف ما در این مطالعه، بررسی اثر تمرین مقاومتی بر سطح پلاسمایی برخی عوامل موثر بر آنژیوژنز شامل نیتریک اکساید (Nitric oxide یا NO)، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (Vascular endothelial growth factor یا VEGF) و گیرنده ی نوع 1 VEGF (Vascular endothelial growth factor receptor 1 یا VEGFR1) در رت های نر سالم می باشد.
مطالعه ی حاضر به صورت تجربی بر روی 20 موش صحرایی نر نژاد ویستار انجام شد. حیوانات به طور تصادفی به دو گروه تحت تمرین و شاهد تقسیم شدند. به موش های گروه تمرین به مدت 4 هفته تمرین مقاومتی داده شد که شامل بالا رفتن از یک ستون یک متری بود که با اضافه کردن وزنه به دم موش ها انجام شد. تمرینات 3 روز در هفته و یک روز در میان انجام و پس از 48 ساعت از آخرین جلسه ی تمرین، نمونه گیری خون انجام شد و سطح پلاسمایی NO، VEGF و VEGFR1 اندازه گیری گردید.
سطح پلاسمایی NO در گروه تمرین با گروه شاهد تفاوت معنی داری نداشت (05/0 < P). سطح VEGF پلاسما در گروه شاهد و تمرین کرده به ترتیب 74/3 ± 73/142 و 1/5 ± 5/144 پیکوگرم در میلی لیتر بود و معنی داری نبود (05/0 < P). سطح پلاسمایی VEGFR1 نیز بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. همچنین تمرین مقاومتی نتوانست نسبت VEGF به VEGFR1 را تغییر دهد (05/0 < P).
به نظر می رسد تمرینات مقاومتی اثری بر سطح پلاسمایی عوامل موثر بر آنژیوژنز شامل NO، VEGF و VEGFR1 حداقل در حیوانات سالم ندارند که دلایلی مانند زمان تمرین، شدت آن و همچنین زمان نمونه گیری می توانند بر نتایج موثر باشند. قضاوت در خصوص اثر تمرین مقاومتی بر آنژیوژنز در عضله ی اسکلتی نیاز به مطالعات بیشتری دارد.