جهانی شدن و چالش های فراروی هویت ملی در کشورهای در حال توسعه

امروزه جهان در معرض بزرگترین تغییرات تاریخ بشر قرار گرفته است؛ تغییراتی سریع که فرصت زیادی را برای فرهنگ سازی، هنجاری شدن، هویت یابی و انطباق با شرایط اجتماعی فراهم نمی سازد. تغییرات به قدری سریع است که به قول بوردیو، فرد فرصت تعامل فکری و ذهنی را با آنها ندارد. در واقع فرایند جهانی شدن که از آن به فشرده شدن زمان و مکان تعبیر شده می تواند فرهنگ های سنتی را در معرض تهدید قرار دهد و موجب اشاعه ی ارزش ها و هنجارهای فرهنگ جهانی شود. همین امر سبب تغییرات شگرفی در عرصه های مختلف از جمله در گونه های جمعی هویت افراد (مخصوصا هویت ملی به عنوان فراگیرترین سطح هویت جمعی) شده است. با تامل در تبیین هایی که در تئوری های مرتبط با جهانی شدن شکل گرفته اند، شاهد چالش ها و فرصت های ایجاد شده ای هستیم که جهانی شدن عرضه می دارد. در این راه، مهم حفظ سطوح مختلف هویت شهروندان در تعامل سازنده با جهان بیرون و استفاده از فرصتهای جهانی از جمله فناوری های ارتباطی و اطلاعاتی است، نه ستیزه جویی و مقابله با آن. پیوست کشورهای کمتر توسعه یافته و در حال توسعه به پروسه ی جهانی شدن به معنای «غربی شدن «و یا از دست دادن و رها کردن هرگونه هویت در اساس و بنیان نیست، بلکه به معنای پذیرش آن همچون پدیده ای بحرانی در مسیر پر نوسان حرکت جهانی و به معنای خروج از زیست تک روانه است.