دو روایت از یک حکایت در شعر عطار و مولانا

داستان ایاز و محمود موضوع بسیاری از حکایت ها و تمثیل های شیخ عطار و جلال الدین مولوی است. این دو شاعر برای تبیین نکته های حکمی و عرفانی از تمثیل های فراوانی، سود جسته اند. در آثار عطار و مولوی، محمود و ایاز علاوه بر چهره تاریخی دارای شخصیت تمثیلی و نمادین هستند و شیخ و مولانا برای بیان اسرار صوفیانه از جمله خودشناسی و عبودیت، از سیمای نمادین آنان بهره برده اند. در این مقاله ضمن مقایسه دو داستان، نشان داده شده است که مولوی اگرچه در نقل داستان به روایت عطار نظر داشته اما در جنبه های داستان نویسی و شخصیت پردازی از خود ابتکار نشان داده است.