مقایسه تاثیرکلینیکی پروتئین های ماتریکس مینا با پیوند بافت همبند لثه در درمان تحلیل لثه

هدف از انجام این تحقیق، ارزیابی کلینیکی کاربرد پروتئین ماتریکس مینا (امدوگین) همراه فلپ با موقعیت کرونالی در درمان پوشش ریشه عریان در مقایسه با روش استفاده از پیوند بافت همبند بود.
تحقیق حاضر به روش کارآزمائی بالینی انجام شد. 13 بیمار هر یک دارای حداقل یک جفت تحلیل لثه مشابه از نوع کلاسI یا II میلر (در مجموع 40 ناحیه تحلیل) در دندان های سانترال،کانین و یا پرمولرها به طور تصادفی به دو گروه آزمون(امدوگین+ فلپ کرونالی) و کنترل (پیوند بافت همبند) تقسیم شدند. در ابتدا و در زمان های 1،3،6 ماه پس از درمان متغیرهای طول تحلیل (RD)، عرض ناحیه تحلیل (RW)، عمق پاکت (PD)، میزان لثه کراتینیزه (KG)، ایندکس پلاک (PLI) ثبت گردید. از آماره های Wilcoxon،Kolmogrov-Smirnov،Friedman،Paired-samples T testجهت تفسیر یافته ها استفاده گردید و (05/0 > pمعنی دار تلقی شد.
درصد متوسط پوشش ریشه برای گروه کنترل و آزمون به ترتیب 3/63% و 55% بودکه در دو گروه به نسبت ابتدای کار معنی دار بود 001/0 = p KG هر دو گروه به طور بارز افزایش داشت 05/0 > P RDنیز در دو گروه کاهش فاحش داشت. آزمون Friedman در مورد شاخص های کلینیکی به غیر از عمق پاکت تفاوت معنی داری نشان داد 05/0>P استفاده از امدوگین نتایج مشابه با بافت همبند داشت و با توجه به اینکه کاربرد آن آسان تر و در زمان کوتاهتر قابل انجام است و برای بیمار درد و ناراحتی کمتری پس از جراحی به همراه دارد استفاده از آن توصیه می گردد.