دانشجویان چگونه خود را در محیط های بالینی ارزشیابی می کنند: نتایج یک مطالعه

ارزشیابی عملکرد یادگیرندگان، یکی از مولفه های مهم و حساس در فرآیند یاددهی یادگیری است. هدف از انجام این مطالعه، تبیین تجربه ی دانشجویان از «خود ارزیابی در بالین» بوده است.
در این مطالعه ی کیفی با 20 نفر از دانشجویان پرستاری و مامایی در سال 1389 مصاحبه ی نیمه ساختار به عمل آمد. نمونه گیری، مبتنی بر هدف و با حداکثر از سوال های کاوشی برای عمیق تر شدن مصاحبه ها و استخراج تجربیات استفاده شد. مصاحبه ها خط به خط، دست نویس و مطابق رویکرد «تحلیل محتوا» آنالیز شدند. برای شرکت در مطالعه و ضبط صدا، رضایت نامه ی شفاهی اخذ گردید.
آنالیز حاکی از آن بود که ملاک های خود ارزیابی، تلفیقی از معیارها و قضاوت های محسوس و نامحسوس برگرفته از کلام و رفتار «استاد، پرسنل درمانی، همتایان، بیماران» و «خود ارزیابی دانشجو» است. «جلب رضایت و جلب اعتماد استاد، درخشیدن در بین همتایان، جلب اعتماد و رضایت بیمار، پاسخگو بودن» از مولفه های ذهنی قضاوت از خود، در عرصه ی بالین بوده است.
یافته های مطالعه ی حاضر، حاکی از آن است که دانشجویان با معیارهای خاص خود، به ارزیابی می پردازند. این معیارها مشتمل بر اشاراتی است که آن ها به-طور مستمر از محیط درونی و بیرونی خود دریافت می کند که گاه در راستای ارزشیابی استاد است و گاه نانوشته در فرم های ارزیابی رسمی. لذا، توانایی شیوه های ارزیابی جاری، مورد تردید و سوال است. مطالعات بیشتری برای پاسخ به این که آیا استاد و دانشجو از یک زاویه به کار انجام شده می نگرند، نیاز است.