اثرات تمرین ورزشی اجباری بر علایم سندرم محرومیت، تعداد نورون های هیپوکامپ مغز و میزان هورمون کورتیکوسترون پلاسما در موش های صحرایی نر معتاد به مورفین

اعتیاد به مورفین موجب اختلال در اعمال رفتاری- شناختی، کاهش تعداد نورونهای مغز و تغییرترشح هورمونها و نوروترانسمیترها می گردد. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات ورزش اجباری درون تریدمیل بر علائم محرومیت از مورفین، میزان ترشح هورمون کورتیکوسترون، و شمارش تعداد نورونهای هیپوکامپی در نیمکره های مغز حیوانات معتاد به مورفین بود.
موشهای صحرایی نر بالغ نژاد ویستار در پنج گروه ده تایی شامل: کنترل ورزش دیده، کنترل شاهد ورزش، معتاد، معتاد ورزش دیده و معتاد شاهد ورزش آزمایش شدند. در گروه های معتاد شده به مورفین با تجویز نالوکسان علایم سندرم محرومیت شامل پرش، دندان قروچه، لرزش شدید بدن، دفعات دفع مدفوع، خاراندن بدن، و قائم ایستادن روی دو پا، به مدت 30 دقیقه شمارش شدند. حیوانات در گروه های ورزش دیده روزانه به مدت یک ساعت برای 10 روز متوالی در زمان صبح درون تریدمیل دوانده شدند. گروه های شاهد ورزش مدت مشابهی را درون تریدمیل با موتور خاموش و لی با شوک روشن قرار داشتند. در پایان آزمایشات میزان کورتیکوسترون سرم و شمارش نورونهای هیپوکامپ انجام گردید.
اعتیاد به مورفین موجب اختلال در رفتارهای حرکتی به عنوان علائم سندروم ترک، افزایش معنی دارترشح هورمون کورتیکوسترون، کاهش تعداد نورونهای هیپوکامپی در هردو نیمکره های مغزی گردید.
ورزش اجباری توانسته است برخی از علائم سندروم محرومیت از مورفین را تخفیف دهد، ولی بطور کلی نتوانسته است افزایش ترشح هورمون کورتیکوسترون و نیز تعداد کاهش یافته نورونهای هیپوکامپی را تا حد طبیعی جبران نماید. ورزش اجباری علیرغم اثرات سودمند در شرایط سلامت و بویژه در سالمندی بر اعمال شناختی، لیکن در شرایط اعتیاد به مورفین به علت اعمال استرس، در مواردی خود موجب تشدید برخی از اختلالات عصبی- رفتاری و هورمونی می گردد.