مقایسه لابراتواری میزان سختی یک نوع کامپوزیت Core، در دو روش مختلف قراردهی

هدف از این مطالعه، مقایسه لابراتواری میزان سختی یک نوع کامپوزیت کور (Core) در بازسازی کامل دندان، در روش های قراردهی قطعه ای و توده ای (Bulk) بود. ده نمونه استوانه ای از کامپوزیت Clearfil Photo Core-Iight Cure (Kuraray/Japan) که ترنسلوسنت و تک رنگ است، در سرنگ های انسولین، تا ارتفاع نه میلی متر تهیه شد. نیمی از آنها با روش قرار دهی قطعه ای با قطعات دو میلی متری و نیمی از آنها با روش قراردهی توده ای ساخته شد. نوردهی با شدت mw/cm2650 و به مدت 40 ثانیه بود. نمونه ها به طور طولی برش خورده و در اپوکسی رزین مانت شدند. میکروسختی ویکرز از سطح هر نمونه در عمق های 8،7،6،5،4،3،2،1 و9میلی متری اندازه گیری شد. بررسی های آماری با آنالیز واریانس دو طرفه و مبنای آماری 05/0< P انجام شد.
میزان سختی عمق های معادل، در روش قراردهی توده ای بیشتر از روش قراردهی قطعه ای بود. در هر دو روش قراردهی، تفاوت معناداری در سختی بین عمق های یک تا نه میلی متری نبود.
بحث: سختی کمتر در روش قراردهی قطعه ای، احتمالا مربوط به ایجاد حباب ها بین قطعات کامپوزیتی بود. نتایج مطالعه ما با برخی مطالعات دیگر مشابه بود که دلیل آن، شباهت نسبی ترکیب کامپوزیت ها و شرایط نوردهی بود. دلیل اختلاف نتایج ما با برخی مطالعات دیگر نیز، تفاوت در همین شرایط آزمایشی بود. نتیجه کلی: جهت دستیابی به عمق کیورینگ مناسب در هر کامپوزیت، با توجه به ترکیب و رنگ آن، باید شرایط نوردهی استاندارد آن کامپوزیت خاص را رعایت نمود.