آیا حکم عقلانی درباره باور به خدا مستلزم الهیات طبیعی است؟

آیا باور به خدا مستلزم استدلال هایی در باب الهیات طبیعی است که به طور عقلانی توجیه شده باشند؟ برخی معرفت شناسان «اصلاح شده» بر این باورند که استدلال های الهیات طبیعی می توانند باورهای خداپرستانه را تایید و تحکیم کنند، آنها ادعا می کنند که از آنجا که هیچ یک از استدلال های خداپرستانه سنتی صادق نبوده است، نمی توان باورهای خداپرستانه را تایید یا تحکیم کرد. با وجود این، در این مقاله بحث خواهم کرد به رغم اینکه باور به خدا به درستی امری بنیادین است، این باور – دست کم در برخی شرایط – هنوز نیازمند شواهد و استدلال هایی در باب الهیات طبیعی است. از این رو، وجود الهیات طبیعی در برخی متون گریزناپذیر است. بحث من این است که به رغم برخی مخالفت های ایرادشده، اندیشمندان «اصلاح شده» نوعی از الهیات طبیعی را تصدیق می کنند. همچنین استدلال خواهم کرد که گفتن این امر درست نیست که همه استدلال های خداپرستانه ناقص و بی-استفاده اند؛ همچنان که خواهیم دید، برخی از این استدلال ها می توانند شاهد کافی و بسنده ای برای باورهای خداپرستانه باشند. بنابراین، میان اساس باور به خدا و استدلال های استنتاجی الهیات طبیعی مغایرتی وجود نخواهد داشت.