خواص نانومکانیکی چسب های زیستی سیانوآکریلاتی نورپخت شبکه ای شده با TMPTMA یا نانوساختارهای POSS

در این مقاله خواص نانومکانیکی سطحی شامل مدول سطحی و سختی چسب های زیستی سیانوآکریلاتی شبکه ای شده با تابش نور حاوی یکی از دو نوع عامل شبکه ای کننده 2- اتیل -)هیدروکسی متیل(1،3 - پروپان دیول-تری متاکریلات) TMPTMA (یا نانوساختارهای پلی هدرال الیگومری سیلسسکویی اکسان متاکریل دارشده) POSS-MA (ارزیابی شده است. به یان منظور، چسب های حاوی 2- اکتیل سیانوآکریلات) 2-OCA (و درصدهای مختلف از TMPTMA یا نانوساختارهای POSS-MA تهیه و 1- فنیل- 1،2 -پروپان دیون) PPD (به عنوان آغازگر نوری به آنها افزوده شد. پس از پخت نوری نمونه ها، آزمون نانوسختی سنجی سطح به شیوه نانودندانه گذاری با استفاده از نوک نوع برکویچ انجام و نتایج حاصل به روش Oliver و Farr تحلیل شدند. نتایج نشان داد، ورود یک عامل شبکه ای کننده در ساختار چسب، مدول و سختی سطحی آن را افزایش و افت نیرو در زمان ثابت نگه داشتن نیرو را کاهش می دهد، چون با افزایش نسبت عامل شبکه ای کننده، درصد اتصالات عرضی و بنابراین مدول افزایش میی ابد. از سوی دیگر، با افزایش اتصالات عرضی، مقاومت ماده در برابر نفوذ نوک دندان هگذار که نشان دهنده سختی سطح است، افزایش میی ابد. کار کشسان، کار پلاستیک و کار خزش انجام شده نیز محاسبه شد. این انتظار که افزایش درصد عامل شبکه ای کننده با افزایش کار کشسان، کاهش کار پلاستیک و کاهش کار خزش همراه باشد به دلیل افزایش چگالی اتصالات عرضی و کاهش لغزش زنجیرهای پلیمری روی هم در بعضی نمونه ها مشاهده شد. در نمونه هایی پیش از انجام آزمون در آب نگه داری شده بودند، نتایج متفاوت بود که نشان دهنده اثر نرم کنندگی ناشی از جذب آب بود.