مولفه های هویت بخش محله های تاریخی شهر «بافت پیرامون مسجد جامع شهراصفهان»

توسعه پایدار شهری بخش عمده ای از ادبیات برنامه ریزی شهری را به خود اختصاص داده است. از آن جا که شهر زاییده تجمیع محله های شهری است؛ از این رو بحث در مورد پایداری محله ها که در قالب هویت محله ای و توسعه حیات مدنی مطرح می گردد، حائز اهمیت است. هر شهر مجموعه ای از ارزش های مادی و معنوی است که به عنوان سرمایه ای گران بها و اندوخته ای نادر در فضای کالبدی شکل گرفته است، لذا شناسایی این ارزش ها و تبدیل آن ها به عوامل هویت ساز نیازمند برنامه ای یک پارچه و جامع بر مبنای بستر فرهنگی و تاریخی آن شهر است. این مقاله حول مولفه کیفیت سیما و منظر و ادراک ساکنان بافت از لایه های کالبدی تدوین شده است؛ چرا که سیما و منظر بافت در ایجاد هویت بصری مطلوب نقش مهمی ایفا می کند. لذا ناهم خوانی طراحی ها و ساخت و سازهای جدید در مجاورت بافت های تاریخی علاوه بر ایجاد اختلال در سیمای محله و شهر، موجب بحران هویت در محله می گردد. هدف پژوهش ارزیابی مولفه های هویت بخش محله های تاریخی شهر و نمونه مورد بررسی بافت پیرامون مسجد جامع شهر اصفهان است. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی و به صورت پیمایشی اجرا شده است. تحلیل ارائه شده برمبنای تصویر ذهنی 50 نفر از ساکنان محله مورد مطالعه تدوین گردیده است. با استفاده از دو آزمون «نسبت» و «خی دو» و با استفاده از نرم افزار «spss» آماره ها محاسبه و یافته ها تجزیه و تحلیل شدند. نتیجه به دست آمده حاکی از آن است که 52 درصد از ساکنان به دو عنصر شاخص محله و 46 درصد از آن ها در تصاویر ذهنی به نما اشاره کرده اند؛ بنابراین نظام ارتفاعی در شکل گیری تصویر ذهنی نقش بسزایی دارد، لذا باید از کلیه اقداماتی که منجر به کم شدن اهمیت آن ها یا محوشدن شان از دید ناظران و یا آن چه که به مخدوش شدن سیمای محله دامن می زند، جلوگیری به عمل آید.