اثرات تغذیه سطوح مختلف اسید استیک، پروبیوتیک، اکسی تتراسیکلین و نئومایسین بر جمعیت باکتریایی کلی فرم و لاکتوباسیل در شفیره زنبور عسل (Apismellifera L.)

عوامل محیطی و همچنین جیره غذایی از جمله مهم ترین عوامل تاثیرگذار بر جمعیت میکروبی دستگاه گوارش است. سیستم های ضد میکروبی بسیاری به طور طبیعی در زنبوران عسل و غذای آن ها وجود دارد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر تغذیه ای استفاده از استیک اسید، کنسانتره مخلوط پروبیوتیکی و آنتی بیوتیک های اکسی تتراسایکلین و نئومایسین بر تغییرات جمعیت باکتریایی کلیفرم و لاکتوباسیل در شفیره زنبورعسل است.
این آزمایش با 14 تیمار آزمایشی شامل سطوح مختلف اسید استیک 5 درصد (10، 20 و 30 گرم در لیتر)، پروبیوتیک پروتوکسین و آنتی بیوتیک های اکسی تتراسیکلین و نئومایسین 20 درصد با سطوح 1/ 0، 2/ 0 و 3/ 0 گرم در لیتر و شربت شکر 50 درصد و شربت عسل 50 درصد با 4 تکرار در قالب یک طرح کاملا تصادفی به مدت20 روز انجام شد. پس از تغذیه گروه های آزمایشی، از هر تکرار یک گرم از نمونه شفیره های زنبوران کارگر 18 روزه داخل 9 سی سی محلول فیزیولوژی ریخته شد. پس از تهیه رقت های مختلف، از هر نمونه در محیط کشت مک کانکی آگار و ام آر اس آگار تلقیح شد. در پایان دوره انکوباسیون شمارش کلونی های کلی فرم و لاکتوباسیلوس انجام شد.
نتایج نشان داد که بیش ترین جمعیت باکتری های کلی فرم مربوط به تیمار شربت شکر (58/ 2 لگاریتم واحد تشکیل کلونی بر گرم) و کم ترین مقدار مربوط به تیمارهای 2/ 0 و 3/ 0 گرم نئومایسین، اکسی تتراسیکلین و پروبیوتیک و برابر صفربود (05/ 0>P value). همچنین، بیش ترین جمعیت لاکتوباسیل ها به تیمار 2/ 0 گرم پروبیوتیک (05/ 4 لگاریتم واحد تشکیل کلونی بر گرم) و کم ترین مقدار به تیمارهای 2/ 0 و 3/ 0 گرم نئومایسین و برابر صفر مربوط بود (05/ 0>P value).
این پژوهش نشان داد که افزودن پروبیوتیک به شربت شکر مورد استفاده در تغذیه کلونی های زنبور عسل، سبب افزایش جمعیت لاکتوباسیلوس ها در بدن شفیره های زنبور عسل نسبت به گروه های شاهد خواهد شد.