بندهش در شاهنامه

شاهنامه ی فردوسی مجموعه ای از فرهنگ، آیین، اسطوره و تاریخ ملت ایران است که گذشته از ساختمان منظوم آن و صناعات ادبی و حماسی اش، آمیزه ای از کردار، آرمان و ایده و دیدگاه ایرانیان نیز هست. ما نمی دانیم که آیا به راستی فردوسی سعی در آشتی جهانبینی ایرانی با اسلام داشته و یا خود مستقلا بر این باور بوده که تاریخ زندگی آدمیان بر محور نوعی از معرفت شناسی ویژه می گردد که او آن را در مجموعه ی اساطیر یا تفسیرها و روایت های اوستا و ادبیات زرتشتی می یافته است؛ ولی آنچه انکارناپذیر است، رابطه ی این همه با یکدیگر است که توانسته در ذهن فردوسی بگنجد و در ذوق و قلم شاعرانه ی او تجلی یابد.
یکی از بخش های جالب توجه در شاهنامه ی فردوسی، پاره ی پیش از تاریخ یا به زعمی مربوط به جهان اساطیر و انسان ما قبل تاریخ آن است. در این بخش، یکی از زیباترین و به یادماندنی ترین داستان ها، روایت سلطه ی ضحاک، پایان دوران طلایی بشر (حکومت جمشید) و قیام فریدون است که بارها از سوی محققان مختلف به آن پرداخته شده است.
در این مقاله با مقایسه ی این داستان در شاهنامه با بخش «تن پسین» از بندهش که تفسیری زیبا و ادیبانه از دین و آیین اوستایی است، همانندی و نسبت بین این دو، مورد بررسی قرار گرفته است.