نگرشی بر تفسیر و روش آن در عصر صحابه

تفسیر علمی است که از دیرباز مورد توجه مسلمانان بوده است، اما اینکه از چه زمانی به صورت یک علم مدون درآمده، مورد تشکیک و بحث است. با این حال تفسیر در عصر صحابه، از آن جهت که از آیات قرآن، سنت نبوی، اسباب نزول و دانش ادبی بهره می برده اند، ارزشمند و معتبر است. همچنین همنشینی عده ای از صحابه با پیامبر اکرم(ص) و فراگیری حقایق قرآنی، اهمیت بررسی تفسیر و روش تفسیری هر یک از آنها را در این دوره بیشتر می کند.
مفسران معروف دوره صحابه که جزء طبقه اول مفسران محسوب می شوند، شش تن می باشند که عبارتند از: امام علی(ع)، ابن مسعود، ابی بن کعب، ابن عباس، زید بن ثابت و جابر بن عبدالله انصاری که در میان آنان مرجعیت علی(ع) آشکار است.
در این مجال نگارنده، پس از بررسی معانی و مفاهیم تفسیر و صحابه، روش تفسیری در عصر صحابه را مورد توجه قرار می دهد و سعی بر آن دارد تا مطالب فوق را به چالش بکشد و در عین حال از نقلهای تکراری پرهیز نماید.